31 maja 2025 roku w Braniewie odbędzie się beatyfikacja Męczennic Warmińskich. Pośród Służebnic Bożych beatyfikowana zostanie

Siostra Leonis (Käthe) Müller,

która została ochrzczona w tym kościele w 1913 roku.

Käthe Müller urodziła się w Gdańsku dnia 3 lutego 1913 roku. Pochodziła z zamożnej rodziny Bruna i Anny z d. Damas; jej rodzice prowadzili sklep w okolicach dzisiejszej ulicy Łąkowej. W 1932 roku Käthe wstępuje w Braniewie do Zgromadzenia Sióstr Św. Katarzyny. Otrzymuje imię Leonis. Z zawodu była nauczycielką. Profesję zakonną złożyła w 1938 roku. Pracowała w domach zakonnych w Lidzbarku Warmińskim, Braniewie, Reszlu, Olsztynie i Pieniężnie. Od 1940 była asystentką mistrzyni nowicjatu w Braniewie i kształtowała swoją postawą młodsze siostry.

W styczniu 1945 roku po wkroczeniu wojsk Armii Czerwonej, doznawała od żołnierzy wielu tragicznych cierpień. Pobita i okaleczona została wraz z ludnością cywilną pieszo zagnana do obozu w Ciechanowie.

Siostra Leonis odeszła 5 czerwca 1945 roku w czasie transportu Jej osoby w głąb Rosji. Nieznane jest miejsce jej śmierci i złożenie ciała. Wiemy tylko od świadka Pani Margarety Gehrmann że była przy śmierci s. Leonis. To ona przekazała Siostrom Katarzynkom okoliczności śmierci Muller, gdy sama wróciła z zesłania.

Dnia 14 marca 2024 roku Stolica Apostolska ogłosiła dekret

o męczeństwie 15 sióstr – Męczennic Warmińskich.

Życiorys Siostry M. Leonis – Käthe Elisabeth Müller

Urodziła się w Gdańsku 3 lutego 1913 r. i otrzymała imię Käthe Elisabeth. Była jedną z trzech córek Bruno Ludwika i Anny Matyldy z domu Dams, którzy zaliczali się do miejskiej klasy średniej. Została ochrzczona w kościele św. Mikołaja. W wieku sześciu lat rozpoczęła naukę w szkole podstawowej, a następnie w gimnazjum. Była zdolna, muzykalna, miała zamiłowanie do poezji oraz przedmiotów ścisłych.

Bardzo szybko odczuła pragnienie życia zakonnego. W 1932 r. Käthe mając 19 lat wstąpiła do klasztoru w Braniewie, gdzie po zakończonej wstępnej formacji w postulacie rozpoczęła dalszą naukę w katolickim liceum dla dziewcząt. W dniu 29 kwietnia 1936 r. rozpoczęła nowicjat i otrzymała imię zakonne M. Leonis. Dzień pierwszych ślubów zakonnych nadszedł 2 maja 1938 roku w Braniewie. Powtarzała wówczas swoim rodzonym siostrom: „Wasi mężowie są wspaniali, ale mój jest najpiękniejszy ze wszystkich”. Ciesząc się ślubami, które właśnie złożyła, przez swoją wytrwałość i silną wolę chciała rozwijać chrześcijańskie ideały i ducha zakonnego.

Została posłana do pracy jako pedagog w kolegium żeńskim w Lidzbarku Warmińskim. Prawdopodobnie jej praca w Lidzbarku trwałaby dłużej, gdyby nie wybuch II wojny światowej, gdy przełożeni skierowali ją do Pieniężna do wojskowego szpitala polowego. Duża liczba rannych uchodźców i polskich żołnierzy została rozlokowana w budynku domu misyjnego Ojców Werbistów. Tam siostra M. Leonis spotkała wiele ludzkich nieszczęść i cierpień, na które nie pozostała obojętna. Po dwóch miesiącach powróciła do Lidzbarka Warmińskiego, gdzie pomagała w pracy wychowawczej z dziećmi. W 1940 r. otrzymała przeniesienie do domu nowicjatu w Braniewie, gdzie powierzono jej zadanie asystentki mistrzyni nowicjatu.

Wiosną 1941 r. siostra M. Leonis świadomie i z wielką miłością złożyła śluby wieczyste. W jej zapiskach pozostały słowa: „Panie, nie pozwól mi kochać nikogo innego poza Tobą”.

W 1942 r. otrzymała przeniesienie do Reszla. Nie chcąc marnować jej talentu pedagogicznego, posłano ją do pracy wychowawczej w szkole z internatem, gdzie opiekowała się dziewczętami. Jednak władze nazistowskie, chcąc odsunąć Kościół od pracy wychowawczej, rozwiązały internat, a siostra M. Leonis ponownie wróciła do Braniewa. Postanowiono posłać ją na studia farmaceutyczne, wyjechała więc do Królewca, aby rozpocząć naukę na Uniwersytecie Albrechta. Stopniowo uczelnia stawała się coraz bardziej podatna na wpływy nazistowskie, a wkrótce stały się one dominujące na państwowej uczelni. Sytuacja ta była dla siostry M. Leonis źródłem wielkiego cierpienia, dlatego po dwóch latach nauki poprosiła o zwolnienie jej z dalszego studiowania. Została więc posłana do Olsztyna, aby pomóc w biurze administracji Szpitala Miejskiego (Szpital Mariacki). Objęła również kierownictwo nad szpitalną apteką.

W styczniu 1945 r. razem z całą swoją wspólnotą i podopiecznymi szpitala, doświadczyła wkroczenia frontu radzieckiego. Jej droga męczeństwa rozpoczęła się 21 stycznia i trwała prawie pięć miesięcy. Po zajęciu szpitala przez oddziały Armii Czerwonej, siostry były bite i ośmieszane. Siostrę M. Leonis doznała wtedy gwałtów i maltretowania, zmagała się ze skutkami pęknięcia czaszki. Wszystkie te cierpienia znosiła heroicznie. Tylko myśl, że w ten sposób mogła odpokutować za wiele przestępstw popełnionych przeciw czystości, które ranią Boga, dodawała jej sił i odwagi. Do swoich sióstr, które przeżyły podobny dramat powiedziała: „Teraz mamy okazję kochać naszych wrogów, nie odpłacać złem za zło”.

Kolejnym etapem męczeństwa było więzienie w Olsztynie, skąd została skierowana do Ciechanowa. Tak, w przejściowym obozie NKWD bardzo cierpiała z głodu i pragnienia, dodatkowym bólem była doznawana pogarda i ośmieszanie. Musiała oddać ostatnie symbole wiary, które miała przy sobie.

16 marca więźniowie zostali podzieleni na trzy grupy. Wtedy siostrę M. Leonis odłączono od reszty zakonnic. Płacząc ofiarowała Bogu także i ten ból w intencji wynagradzającej za grzechy świata. Została deportowana w głąb Rosji. Zmarła w dniu 5 czerwca 1945 r. na skutek doznanym obrażeń i głodu, w nieznanym dla nas miejscu. Miała 32 lata. Jej męczeństwo było szczególnie gorzkie, lecz niesione z wielką miłością do Jezusa.

Na skutek działań wojennych zginęły 102 siostry katarzynki. Część z nich przelała krew za wiarę lub zginęła w obronie czystości ślubowanej Bogu, inne w służbie dla bliźnich. Wiele sióstr złożyło Bogu ofiarę ze swego życia w sposób bezkrwawy, tzn. umarły z powodu pobicia i maltretowania ich przez żołnierzy Armii Czerwonej, bądź przez zarażenie się tyfusem lub dyzenterią przy opiekowaniu się chorymi czy też z wycieńczenia i głodu.
W tej grupie sióstr katarzynek jest piętnaście Męczennic i jedna Sługa Boża.

Ich śmierć miała miejsce od 22 stycznia do 25 listopada 1945 roku.

KALENDARIUM

18 stycznia 2025 roku w Czarnej Sali odbędzie się wykład o Męczennicach Warmińskich

19 stycznia 2025 roku po każdej mszy św. Siostry Katarzynki będą opowiadały o siostrze Leonis oraz rozprowadzały obrazki Służebnicy Bożej

31 maja 2025 roku w Braniewie odbędzie się beatyfikacja Męczennic Warmińskich